Onze Rondreis: Het zuiden van het Zuid eiland

Dinsdag 23 februari: Naar Dunedin

Het huis is aan kant. De dozen met spullen zijn onderweg naar Auckland. Onze nieuwe vrienden en kennissen hebben we gedag gezegd. We zijn er klaar voor. Onze 9 weekse reis door Nieuw Zeeland, Australië en Japan. We hebben hier lang naar uitgekeken, maar het is ook wel jammer om ons huis van het afgelopen jaar en Wellington gedag te zeggen.

De shuttle kwam ons om 7:45 halen. We werden naar het vliegveld gebracht met onze drie koffers, een rugdrager en onze handbagage. We vlogen eerst naar Christchurch. Toen we daar aankwamen, werd net omgeroepen dat ons vliegtuig naar Dunedin was gecancelled! Gelukkig ging er wel nog een, een uurtje later. Toen zijn we in een groter vliegtuig naar Dunedin gevlogen waardoor we maar een half uurtje later aankwamen.

We zaten dezelfde jeugdherberg als vorig jaar en kregen zelfs dezelfde kamer! ’s Middags zijn we naar het Otago museum geweest, waar een vlindertuin was en een ‘discovery’ place voor de kinderen. We zijn er tot sluitingstijd geweest.

Na een gezond doch voedzaam maal zijn we lekker gaan uitrusten van onze eerste leuke dag van de vakantie.

Woensdag 24 februari: Otago Peninsula

Met onze huurauto zijn we naar het Otago Peninsula gereden en het aquarium bezocht. Klein maar fijn. Daarna op de kliffen aan het eind van het peninsula gekeken of we nog albatrossen zagen. Meeuwen genoeg, maar geen albatros gezien.
Hierna zijn we naar het Otago Settlers museum geweest. Ook weer leuk. Om Maarten tevreden te houden hebben we de rondleiding bij de Speight’s brouwerij gedaan, waarbij ook gratis geproefd mocht worden. Helaas moest Maarten rijden en is het bij 1 mini-glaasje bier gebleven. Daarna besloten om in het centrum van Dunedin uit eten te gaan. Het zal jullie niet verbazen dat het Japans werd. We hadden een traditioneel restaurant waar we op de grond moesten zitten. Erg lekker en gezellig!

Donderdag 25 februari: De Catlins

Koffers weer ingepakt. Na het ontbijt naar de chocoladefabriek gereden. Myrthe vond het zo leuk in oktober vorig jaar, dat ze nog een keer wilde. Het was wel druk (40 rondleidingen per dag!) maar weer ontzettend leuk en onderweg verzamelden we weer allerlei soorten reepjes!

Toen was het tijd om naar de Catlins te rijden. De Catlins omvat een gebied in de zuidoostelijke hoek van het Zuider eiland van Nieuw-Zeeland. Het gebied ligt tussen Balclutha en Invercargill. Het omvat het zuidelijkste puntje van het Zuid-eiland: Slope Point.

De Catlins is een ruig en dunbevolkt gebied. Het bestaat uit mooi regenwoud en een schitterend kustlandschap waardoor er vele bedreigde vogelsoorten wonen.We hebben eerst ingecheckt in de jeugdherberg die erg verlaten was. Boodschappen gedaan. En een mooie waterval bezocht: de Purakaunui Falls, een trapsgewijze waterval op de Purakaunui rivier. Hierna zijn we verder gereden naar de Cathedral Caves. Grotten die aan het strand lagen en die allen bij laag tij bereikt kunnen worden. We hadden onze zaklampen gelukkig meegenomen.En hoevaak kan je nou een zandkasteel bouwen in een grot.......

Vrijdag 26 februari: Zeldzame dolfijnen

Vandaag zijn we doorgereden naar Curio Bay. Curio Bay is de plaats van het petrified forest uit het Jurassic tijdperk en dus zo’n 180 miljoen jaar oud. Bij het strand zie je regelmatig de zeldzame Hector’s dolfijn. We hebben aan het strand gepicknickt en zagen regelmatig een vinnetje voor zwemmen vlakbij de kust. Erg leuk. Er zouden ook yellow-eyed pinguïns moeten zitten, maar om die te zien, moet je er zijn als het gaat schemeren.

We zijn nog bij een vuurtoren gestopt waar ook enorme zeehonden op het strand lagen. Het was er te winderig om er lang te blijven. Daarna doorgereden naar Invercargill. Daar is niet zoveel te beleven maar we wilden niet te ver rijden.

Zaterdag 27 februari: Het zuidelijkste puntje

Na het ontbijt zijn we naar Bluff gereden. De meest zuidelijke `stad` van het Zuider eiland. Er is verder niets te doen, maar bij mooi weer kan je Stewart Island zien liggen. Je kan hiervandaan de boot naar het eiland nemen of naar een van de subarctische eilanden die verder weg liggen. Wij zijn weer terug gereden naar Invercargill en hebben in het centrale park tuatara´s bekeken en onze broodjes opgegeten. Daarna verder gereden naar Te Anau. We hebben hier een klein huisje voor ons vieren waar we ook in kunnen koken.

Zondag 28 februari:Gloeiwormen

Uitgebreid ontbeten met pannenkoeken. In het centrum(pje) hebben we een boottocht naar de Te Anau Glowworm Caves geregeld voor in de middag en een tocht over de Milford Sound voor de dag erna. Milford Sound is een fjord in het zuidwesten van Nieuw-Zeeland in het Fiordland National Park. Het is een van de meest bekende toeristische bestemmingen van Nieuw-Zeeland. Milford Sound loopt 15 kilometer landinwaarts van de Tasmaanse Zee en is omgeven door steile rotswanden van 1200 meter of meer aan beide zijden. Er komen zeehonden, pinguïns en dolfijnen voor en soms zijn er zelfs walvissen te zien. Milford Sound is bekend als de natste bewoonde plaats in Nieuw-Zeeland en een van de natste plaatsen in de wereld.

Na koffie te hebben gedronken, hebben we wat inkopen gedaan inclusief een regenjas voor Chris wat een erg goede aankoop was, bleek later.

Het was regenachtig maar dat maakte voor de grotten niet uit. De catamaran was aardig vol en deed er 25 minuten over om bij de ingang van de grotten te komen. Daar gingen we in groepen de grot in. Chris ging in een van de eerste groepen met Myrthe. Het was aardig donker en er liep een rivier doorheen met een waterval erin. Aan het eind was er een boottochtje in volstrekt donkere grot waar het hele dak vol zat met gloeiwormen. Het was een mooi gezicht. Je moest heel stil zijn anders gaan ze ‘uit’, uit zelfbescherming. Daarom wilden we Dafne ook niet mee nemen. Maarten zat daarom bij de laatste groep en halverwege de grot hebben we kind gewisseld. Toen we terug waren in Te Anau stopte het met zacht regenen……Er bleek in 24 uur 250 mm te vallen! Hiervoor had het 5 weken niet geregend. Dat was erg bijzonder omdat hier de meeste regen van heel Nieuw Zeeland valt zoals hierboven al gemeld. Zoveel zelfs dat de regen in meters per jaar gerekend wordt ipv mm!

Even als vergelijking: Wellington: 1270 mm, Amsterdam: 779,5 mm, Milford Sound: 6749 mm. Dat hebben we de dag erna gemerkt…..

Maandag 1 maart: Een indrukwekkende dag in Milford Sound

We werden al wakker met regen, harde regen, geen buien, maar continu heftige dikke druppels. Eerst baalden we een beetje omdat je toch altijd mooi weer op vakantie wilt nietwaar. Toch besloten om gewoon naar Milford Sound te rijden en onze boottocht te maken. We waren gewaarschuwd dat de weg lastig kon zijn, maar dat viel alles mee. Misschien scheelde het dat we een vierwiel aangedreven auto hadden. Onderweg zagen we een paar mooie lange watervallen. Toen kwamen we door de Homer Tunnel van 1270 meter en toen we daaruit kwamen, waren we zeer onder de indruk van het landschap dat zich daar ontvouwde. Overal watervallen van bergtoppen tot in het dal tot in woeste rivieren. Zonder te overdrijven hebben we honderden watervallen gezien. Om de paar meter stroomde of viel het water naar beneden. Dit kwam door de enorme regenval. Als het niet regent, blijven er slechts een klein aantal watervallen over. Toen waren we toch wel blij met dit weer! We kwamen wat te vroeg aan bij de boot terminal, maar konden op een boot eerder mee. We hebben een adembenemende tocht gemaakt op de Milford Sound. Zeehonden gezien en nog meer watervallen. De boot kwam erg dichtbij sommigen waardoor je volledig doorweekt was als je buiten stond. Het is moeilijk te beschrijven hoe de Milford Sound er uit ziet en wat het nou zo mooi maakt; Misschien dat de bergen echt tot in het water doorlopen (er is geen strand), de enorm dichte begroeiing van regenwoud op de bergen, de ruige rotspieken of de hoeveelheid aan water. Het is in ieder geval niet op de foto vast te leggen zeker niet met zulke regen. We voeren tot aan de Tasmaanse Zee. De overgang van zoet naar zout water was als een scherpe lijn in het water te zien met aan de ene kant groen en de andere kant blauw water. Een indrukwekkend gezicht. Terwijl wij aan het genieten waren van dit natuurgeweld waren Myrthe en Dafne op servetjes aan het tekenen wat natuurlijk veel interessanter was……

Terug in de auto hebben we de natte spullen bij de meisjes uitgedaan en ze onder een warme deken gestopt. Chinees eten gehaald en lekker in het huisje gegeten.

Onze foto's zijn hier te bekijken.