Dag Wellington

De laatste tijd hebben we alles ‘voor het laatst’ gedaan: naar Staglands, uit eten in de stad, naar het ziekenhuis gereden………

Werk

Steeds meer mensen kwamen er achter dat het de laatste werkweek van Chris was. Het leek zo ver weg toen ik vertelde dat ik weg zou gaan. Er zijn nog nooit zoveel email adressen uitgewisseld als in de laatste week. Chris wilde eigenlijk gewoon stoppen en weggaan, maar dat lieten haar collega’s niet gebeuren. Er was een ‘morning tea’ georganiseerd en we kregen een schilderij van Wellington voor aan de muur in ons huis in NL. Chris had stroopwafels meegenomen voor alle afdelingen. Vrijdagmiddag was er een borrel in een café vlakbij met een paar collega’s. Maandag is Chris nog gaan lunchen met een van de consultants. Toen was het toch echt voorbij. Het is een geweldige tijd geweest in het ziekenhuis, veel meegemaakt en geleerd. DIngen gezien die je in Nederland nooit te zien zou krijgen en kennisgemaakt met heel goede verloskundigen en artsen en heel wat mindere verloskundigen en artsen. Nu is het weer tijd voor een nieuwe uitdaging.

Bezoek van Pauline en moeder

Pauline kwam samen met haar moeder naar Wellington voor een paar dagen vanuit Tauranga.
Wij hebben hun met z’n vieren opgepikt van het vliegveld en hebben vier volwassenen en twee kinderen in ons kleine huurautootje gepropt. We hadden onzen mooie zevenzitter inmiddels verkocht, dus dat was wel jammer nu. Maar het is gelukt! Wie had gedacht dat er 6 mensen in een Mazda demio konden! Via Anne’s homestay (de homestay van onze huisbaas) waar ze verbleven zijn we naar Karori gereden. Daar hebben we gewandeld en gepicknickt. We hebben veel verschillende vogels en een tuatara gezien. Daarna zijn we in het centrum het lekkerste ijs van Wellington gaan eten. Het was erg gezellig en leuk om weer bij te kletsen. Het leek alsof Myrthe en Dafne Pauline en haar moeder al tijden kenden.

Speelgroep

Maarten heeft ook afscheid moeten nemen van zijn standaard bezoekjes aan de speelgroep en aan Mainly Music. Ook daar werd er een klein feestje gevierd en werd er even aandacht geschonken aan de trouwe bezoekers.
Bij de Nederlandse speelgroep moesten we alle drie een zelfgemaakte muts op, om te laten zien aan de anderen dat we echt weg gingen. Maarten wilde aan het einde gewoon weglopen, maar dat lukte niet helemaal, iedereen wilde toch nog even persoonlijk afscheid nemen van de meisjes en van hem.
Bij Mainly Music is het de gewoonte dat de kinderen die na vier jaar weggaan een cadeautje in de vorm van een kinderbijbel mee krijgen. Nou waren we nog geen jaar geweest, maar wel heel trouw elke week, dus werd ons na een kleine toespraak over onze betrokkenheid en het enthousiasme waarmee Myrthe meedeed deze Bijbels in de handen van de kinderen gedrukt. Myrthe had natuurlijk in Nederland al flink geoefend met “muziek op schoot”.

Staglands

Op zaterdag zijn we met Annemiek en Peter en de kinderen naar Staglands geweest. We waren hier al een keer eerder geweest, maar de kinderen vonden het zo leuk, dat we dat nog wilden doen voordat we weg gingen. Eamon ging ook mee. Omdat we onze auto inmiddels weer verkocht hadden, moesten er 3 kinderen met kinderstoeltjes op de achterbank van onze Mazda demio gepropt worden. Het lukte. Het werd een gezellige dag met mooi weer. Jammer dat Dafne en Eamon bang voor schapen en geiten bleken te zijn.

Japans eten

Iets wat we zeker gaan missen in NL is heel goedkoop Japans eten. Daar wilden we dus nog even goed gebruik van maken in Wellington. We zouden met de kinderen en Greg en Jay Japans gaan eten, maar helaas werd Eamon ziek. We zijn toch maar lekker gaan eten. De dames kunnen al aardig met stokjes eten. We zijn er ook achter gekomen dat Dafne gek is op misosoep. We kunnen met een gerust hart straks Japan in!

Weta cave

Iets wat iedereen doet in Wellington maar wij nog steeds niet hadden gedaan, was een bezoek aan de weta cave. Dit is de studio waar veel van de rekwisieten van de film “Lord of de Rings” zijn gemaakt. Smiegl was dus te bewonderen en nog vele andere bekenden. Het was niet groot, maar leuk om even gezien te hebben.

Dozen inpakken

Al een tijdje geleden waren de verhuisdozen gearriveerd. Langzaamaan verdween onze huisraad in de dozen. We hebben gelukkig niet veel nieuw gekocht dit jaar. En we hebben zelfs veel weggedaan of weggegeven, daarom paste uiteindelijk alles in 11 dozen. De dozen zijn opgehaald met een vrachtauto en worden naar Auckland gereden. Daar gaan ze in de opslag tijdens de weken dat wij aan het rondreizen zijn. Dan vliegen ze naar Nederland zodat ze ongeveer gelijk met ons aankomen. Nu moeten we voorlopig leven uit 3 koffers en een rugzak.