The Far North

We waren al in het noorden van Nieuw Zeeland, maar de top van Nieuw Zeeland wordt "the far north" genoemd. De lonely planet schrijft: het klinkt afgelegen, omdat het ook zo is...... Wij gingen rondkijken en op bezoek bij kennissen die uit Wellington hiernaartoe waren verhuisd.

Woensdag 10 maart: Paihia

We zijn een kijkje gaan nemen in de haven van Whangarei. Er liggen prachtige schepen uit de hele wereld. Grote catamarans gezien en nog veel andere schepen. Aan de haven was een leuke speeltuin waar we natuurlijk niet zomaar voorbij konden lopen. Daarnaast stond een klokken museum waar we even naar binnen zijn gegaan. Aan de haven kon je op terrasjes gezellig koffie drinken. Hierna zijn we naar de Whangarei waterval gereden en aan de voet van de waterval gepicknickt.

Verder doorgereden naar Paihia. We komen nu al aardig noordelijk. Dit badplaatsje is echter nog redelijk druk en veel motels zijn volgeboekt. We vinden echter een alleraardigst backpackers hostel voor weinig geld en dat vinden we als echte Nederlanders toch wel weer leuk. We zaten vlakbij het strand en we hebben maar snel onze zwempakken aangetrokken. Na een heerlijke duik smaakte het koude bier op het terras prima. Op ons balkonnetje een pizza gegeten. Dafne viel al voor het eten in slaap. Het was een heerlijke zwoele avond.

Donderdag 11 maart: naar het paradijs

We hebben ontbeten op het balkon, het gaat echt op vakantie lijken zo. Naar het plaatsje Kerikeri gereden, waar we een chocoladefabriekje bezochten en chocola hebben geproefd en gekocht.
De volgende stop was de papagaaien boerderij. Alle soorten en maten papagaaien waren vertegenwoordigd. Ze kwamen ook op je schouder zitten. Het was niet zo groot, maar wel leuk om even te kijken.
Vlakbij was de Stone Store. Dit is het oudste stenen gebouw van Nieuw Zeeland (1832). Het werd gebruikt als opslagplaats voor de missiepost die ernaast stond. Die post was het oudste houten gebouw van NZ, helemaal gerestaureerd. Hier kreeg Maarten eindelijk zijn koffie. Aan de overkant van de rivier was een nagebouwd Maoridorpje te bewonderen. We zijn langs de hutjes gewandeld en Myrthe heeft de oude Maori WC weer in ere hersteld.

Toen zijn we naar Cable Bay gereden. Hier woont Leeann, een verloskundige die Chris in Wellington heeft ontmoet en die hierheen is verhuisd. Omdat we wat vroeg waren besloten we op het strand te gaan zitten en meloentje te eten en een duik te nemen. Daar kwamen we Alan en de kinderen al meteen tegen en Leeann zelf kwam even later. Het is hier ontzettend mooi en het strand is heerlijk. Het bier smaakt nog beter. ;s Avonds gezellig op z'n Nieuw Zeelands gebarbecued.

Vrijdag 12 maart: Bevallen in the Far North

Maarten is met Allan en de kinderen naar het strand gegaan. Chris ging met Leeann mee naar wat cliënten in Kaitaia en naar het lokale ziekenhuis. Voor dit grote gebied in Nieuw Zeeland zijn er maar 3 onafhankelijke verloskundigen. Er is ook nog een aantal ziekenhuis verloskundigen. In Kaitaia zijn 350 bevallingen per jaar maar zo’n 200 hiervan worden verplaatst naar Whangarei, een grotere stad dichterbij Auckland. Hier zitten 5 gynaecologen die dus een heel groot gebied van tweedelijns zorg voorzien. De afstand van Kaitaia naar Whangarei is ongeveer twee uur met de auto of ambulance. Moet je je voorstellen dat je na een uur persen geen progressie hebt en dan wilt overplaatsen! Er is wel een helikopter, maar die wordt alleen voor zeer dringende zaken gebruikt. Wat dringend is, wordt bepaald door de gynaecoloog in Whangarei. In Kaitaia kan alleen de echte basale verloskunde gedaan worden. Bijstimuleren, kunstverlossingen, epiduralen zijn niet mogelijk. Het is dus maar hopen dat je geen bradycardie daar krijgt. De patiënten van Leeann wonen zeer verspreid. Sommigen op de 90 mile Beach (waar ze soms met de vierwiel aangedreven auto over het strand naartoe rijdt) en anderen echt in “the valley” wat niet makkelijk te bereiken is over gravel road, kan soms wel meer dan een uur duren. Veel van de vrouwen hier zijn multipara (al eerder bevallen) en dan kan je als verloskundige wel eens te laat zijn. Je krijgt als verloskundige wel per bevalling meer betaald omdat het zo afgelegen is. Na een bevalling moet je minstens 7 keer bij iemand langs om je geld te kunnen innen. Interessant om allemaal eens te zien en te bekijken.

Zaterdag 13 maart: Strand, zand, zeesterren en vissen

We zijn naar een strand in de buurt gereden. Een deel van de weg ging over een strand. We vonden een mooi beschut plekje. Maarten ging met Allen en Luca (de oudste zoon van Leeann) vissen. Ze sloegen slechts een klein visje aan de haak die uiteindelijk nog werd opgegeten door een inktvis bovendien. Ze zagen ook een rog zwemmen. Tussen de rotsen waren veel zeesterren en zee-egels te vinden.Veel van de lokale Maori vrouwen eten deze zee-egels rauw als delicatesse. Ze schijnen vol met ijzer te zitten wat natuurlijk wel gezond is.

's Avonds zijn Maarten en Allan met nog een andere vriend met de boot de zee opgegaan om te gaan vissen. Ze kwamen met een paar grote snappers thuis. Het nadeel van zelf gevangen vis is dat je ze zelf moet schoonmaken.

Zondag 14 maart: 90-mile Beach

Dit bekende strand is eigenlijk helemaal geen 90 mijl maar slechts 55 mijl. Over het strand naar het topje van Nieuw Zeeland rijden, duurt dan nog steeds ruim 4 uur en is niet helemaal ongevaarlijk omdat je goed met de getijden rekening moet houden. Regelmatig komen er auto’s van toeristen vast te zitten in het zand. Leeann en Allan hebben allebei een vierwiel aangedreven auto en kunnen makkelijk op het zand rijden. We zijn dus een stuk over deze Beach gereden naar het stadje Ahipara. Daar hebben op het strand gezeten, maar het weer was niet geweldig. We hebben ’s avonds heerlijk de vis gegeten die Allen en Maarten gisteren hebben gevangen.

Maandag 15 maart: Eeuwenoude Kauri bomen

We hebben Leeann weer verlaten en zijn op de terugweg gegaan via de westkust. We zijn bij Hokianga met een pondje overgestoken. De westkust heeft nog op veel plaatsen de oorspronkelijke Kauri vegetatie met bomen die wel 2000 jaar oud zijn. Een van de bomen in het Waipoua forest is 51,2 meter hoog en heeft een omtrek van 13,7 meter en heeft terecht de naam “Tane Mahuta = Heer van het woud" gekregen. Deze hebben we onderweg bekeken. We hebben overnacht in Dargaville. Deze keer hadden we een oventje in het keukentje. Daar hebben we meteen goed gebruik van gemaakt door koekjes te bakken. Ook was het weer tijd om alle kleren die we in de koffer hadden te wassen.

Dinsdag 16 maart: Laatste dag in Nieuw Zeeland

Vanuit Dargaville zijn we verder via de westkust naar Auckland gereden. Myrthe heeft nog zelfgemaakte smartie-koekjes aan wegwerkers uitgedeeld. We hebben een hotel vlakbij het vliegveld geboekt omdat we heel vroeg ernaar toe moeten morgenochtend. De koffers staan weer klaar. Raar hoor, de laatste dag in Nieuw Zeeland. We hebben een fantastische tijd gehad hier. Nu is het tijd om Australie te gaan verkennen!

Klik voor meer foto's hier.